Zigorgabetasuna? Norena?

Beti defendatu izan dut euskaldun/gaztelaniadun dikotomia hori gezurra dela. Ez dago komunitate euskaldunik gaztelaniadunaren aurka. Komunitate bat baino ez dago, eta komunitate horren zati handi batek, norberak eleaniztunak izan edo ez, onartzen du gizarte hau elebiduna dela, eta beste batek ez du hori onartzen. Azken zati hori, bizi den gizarteko izaera elebidunaren ukatzailea, gainera liskartiena da.

Hizkuntza aukeratzeko ustezko askatasunean ezkutaturik, (inork ukatu ez diona), eskubide hori hedatzen du, bide publikoetan, errotulazioetan edo trafiko-seinaleetan, berea ez den beste hizkuntza batean, ikusi eta entzutera behartuta ez izateko. Eta horrela, hautatzeko askatasunaren laidotzat jotzen da herri baten sarreran ele bitan errotulu bat egotea, marmarrean eta karraspan aritzen dira Lehendakariak bere diskurtsoa euskaraz hasten duenean edo funts publikoen «dispendiotzat» salatzen da, Kongresuan aldibereko itzulpen sistema bat instalatzea. Laburbilduz, inposaketatzat jotzen da onartzen ez duten hizkuntza sustatzen edo ikusarazten duen edozein aurrerapen, ordenantza edo lege.

Nik ez dut nahi gizarte euskalduna, elebiduna baizik (edo eleaniztuna), non, Europako herrialde gehienetan bezala, hizkuntzetako bat nire herrikoa izango den. Arazoa da gizarte horretako gutxiengo batek ukatu egiten duela etorkizun horretarantz aurrera egitea, «hizkuntza-eskubideak» argudiatuz. Dirudienez, eskubide horiek elebakar cervantinoei bakarrik dagozkie.

Gainera, argudiatzen dute gure Euskal Erkidegoetan hizkuntza propioaren erabilera dagoeneko babestuta dagoela, baita gehiegi ere. Europako beste inon baino gehiago.

Jakin beharko lukete Italian Bolzano – Alto Adige bezalako erkidegoak daudela (Nafarroaren antzeko komunitate bat, biztanleriari eta azalerari dagokienez), eta horietan herritar guztiek eskubidea dutela beren ama-hizkuntzan artatuak izateko. Ondorioz, alemanezko gaikuntzarik ez baduzu, ezin duzu funtzio publikora jo. Eta Austriarekin sinatutako itun batek bermatzen ditu Hego Tirolgo germanoparlanteen hizkuntza-eskubide horiek eta beste batzuk!

Arazoa izango al da guk ez dugula gure herri txikiaren hizkuntza-eskubideak bermatuko dituen «Anaia Handi» bat?

«Euskararen izenean erabakitako edozein neurriren zigorgabetasuna bilatzen da.»

Alberto López Basaguren

Harrigarria da Basaguren bezalako pertsonalitate batek «euskararen izenean zigorgabetasunaz» hitz egitea, DBI indizeen ehunekoak gainditzea erdaldun gizajoen eskubideak urratzea dela iradokitzen duen bitartean. Eta hala da dekretu beraren arabera, 25 urte baino gehiagoko existentziarekin, DBIren indize horiek gutxienezkoak direlako (17. artikulua), eta halakotzat hartu behar direlako, hori baita Dekretu osoan transmititzen den izpiritua eta DBI izenak berak iradokitzen duena. Gainera, artikulu bereko a, b, c eta d ataletan jasotako ratioen izaera gehienezkoa izango balitz, horrek zonifikazio bat ekarriko luke EAErentzat, udalarena oraingoan, Foru Erkidegoan dagoena baino are okerragoa.

17. atala.– Euskal herri-administrazioetan euskararen erabilera normalizatuz joan dadin, ondoren aipatuko diren gutxieneko helburuak ezarri dira. Dekretuaren ezarpen-esparruan dauden erakundeetako bakoitzak dagozkion gutxieneko helburu horiek lortu beharko ditu derrigortasun bete beharreko indizeak ahalbidetzen dion heinean.

Eusko Jaurlaritzaren 86/1997 DEKRETUA.

Bide batez harrigarria eta kezkagarria da ere, ahots batzuek, euskeraren kontrakoak izateko susmagarri ez direnek, ohartaraztea kontuz ibiltzeko gure gogoekin (legea betetzea eta udal-autonomia errespetatzea, alegia), epaileren bat ez dadila haserretu eta hizkuntza-eskubideak are gehiago murriztu.

Ez dugu ohartarazpen beharrik, ez haiek ezta aitzekirik ere. Justiziaren hariak eta denborak inork ez bezala erabiltzen dituzte. Ondo baino hobeto dakite zein den une zehatza haiek gorroto duten edozein gairi buruzko errekurtsoak edozein txandako Garrido epailearen mahaira garaiz iristeko.

Errealitate latza da, kontzienteki, beste hizkuntza batzuetako hiztunen eskubideak ukatzen dituzten ustezko erdaldunen eskubideen aitzekipean, besteen hizkuntza-eskubideak zapaltzen direla. Euskararen erabilera-ratioen disimuluaren azpian, elebakar izateari utzi nahi dioten elebakarren eskubidea ukatzen da. Izan ere, batzuentzat, funtsean, gaztelaniaz hitz egitea, espainiarra izatea bezala, munduan ibiltzeko modu naturala da.

Modu interesatuan ahazten da beti hizkuntza-eskubideek, eskubide guztiek bezala, ez dutela behartzen eta herritar guztientzat direla, naiz eta gero erabili ala ez. Eta eskubideak ezin direla erabiltzaileen kopuruen mende egon.

Edo Sexu Askatasunaren Legearen zonifikazio bat onartuko genuke udalerri bakoitzean dauden homosexualen arabera?

@gukgeuk 231103